همسنگر شهید آوینی

به گزارش یزد بلاگ، شهید رضا مرادی نسب در مهرماه سال 42 به دنیا آمد و در 12 دی ماه سال 64 با مرضیه امین جواهری ازدواج کرد، و در سال 65 در حالی که فرزندش هنوز به دنیا نیامده بود به خیل شهدا پیوست.

همسنگر شهید آوینی

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، هنوز هم هنگامی که به نشانه هایش نزدیک می شود ضربان قلبش تندتر می شود، گویا بر سر قرار دیدار حاضر خواهد شد، هنوز هم وقتی از او حرف می زند، چشمانش بارانی می شود از دلتنگی و گاه به یاد شیطنت های یواشکی شان زیرکانه می خندد، گاهی در حین مرور خاطرات چشمش سمت دیگری را می نگرد، حس می کنم در این دنیا نیست، آرامشی تمام چهره اش را دربر گرفته، گویا رضا را می بیند و او حرف هایش را تایید می کند، می گوید: زندگی با رضا را در یک زیرزمین شروع کردیم؛ اما آنجا برایم همچون کاخ بود. عجیب هم نیست، وقتی با یک بزرگمرد زندگی کنی، هر جا که باشی سلطنت می کنی و ملکه وار زندگی می کنی، بزرگمردی که انسانیت را با ذره ذره وجودش معنا کرد، هم او که از بهترین هایش گذشت، از معشوقش و فرزندی که هیچ گاه ندید... او گذشت تا امروز چراغ خانه ما روشن بماند، رضا آن روز از شنیدن نام پدر از زبان کودکش گذشت تا امروز کودک سرزمین ما با صدای بمب و موشک از خواب برنخیزد.... او بهای سنگینی پرداخت و امروز نوبت ماست که در قبال بی پدری دخترکش و تنهایی بانویش، از ارزش هایش کوتاه نیاییم و بمانیم بر همان عهدی که او ماند.

شهید رضا مرادی نسب در مهرماه سال 42 به دنیا آمد و در 12 دی ماه سال 64 با مرضیه امین جواهری ازدواج کرد، و در سال 65 در حالی که فرزندش هنوز به دنیا نیامده بود به خیل شهدا پیوست، و حال همسرش از خاطرات او برایمان می گوید...

مرضیه امین جواهری ضمن معرفی خود می گوید: متولد 18 شهریور سال 45 هستم. در یک خانواده مذهبی در اصفهان به دنیا آمدم و در تهران بزرگ شده ام، ما 5 خواهر و یک برادر هستیم، پدرم در کار جواهر بودند و همه عموهایم هم همین طور؛ به همین دلیل هم این فامیلی را داریم.

از زمانی که یادم هست خیلی اهل فعالیت بودیم، زمان انقلاب 13 سالم بود و دائم به اصفهان می آمدم، اصفهان یک جو مذهبی داشت و خواهرم هم در یک گروه مذهبی عضو بود، آنها در روستاهای اطراف اصفهان فعالیت می کردند، من هم بین آنها خودم را جا می کردم و فعالیت می کردم.

از آشنایی با شهید تا ازدواج

بنده سال 64 با شهید مرادی آشنا شدم، ایشان هم برادر دوستم بودند و هم خودشان با برادرم دوست بودند و موضوع را با رضا برادرم مطرح کردند. به خواستگاری آمدند و تا قبل از خواستگاری من ایشان را ندیده بودم.

ما با هم در یک محل زندگی می کردیم و چون پدرشان در تعاونی بودند همه ایشان را می شناختند، خانواده همسرم همگی فرهنگی بودند، پدر همسرم بازنشسته آموزش و پرورش بودند و یک دختر و دو پسر داشتند.

قبل از اینکه رضا به خواستگاری من بیاید خواب دیدم که زنگ در را می زنند. دیدم می گویند ادعونی استجب لکم، من هم در جواب گفتم: بخوانید من را تا شما را اجابت کنم.

آن روز همه چیز را به خدا واگذار کردم و گفتم هرچه که صلاح من است همان شود، وقتی که آمدند و با ایشان صحبت کردم به دلم نشستند.

ملاک های من، اول صداقت بود و دیگر اینکه زندگی خیلی ساده ای داشته باشیم و حتی به ایشان گفتم که شاید من قابل نباشم و خودم هم اینگونه نباشم؛ اما دوست دارم زندگی ام الگویی باشد از حضرت فاطمه(س) و حضرت علی(ع)، ایشان هم خیلی مسرور شدند و گفتند من هم همین طور. بعد متوجه شدم که ایشان خیلی ساده تر و بی ریاتر از خود من بودند.

آنها در روز سوم آبان 64 به خواستگاری آمدند و نهم مراسم نامزدی برگزار گشت، انگشتر و هدیه آوردند، یک مراسم نامزدی خیلی ساده گرفتیم و چند روز بعد هم محرم شدیم و 12 دی ماه هم ازدواج کردیم.

شروع یک زندگی ساده

ما زندگیمان را خیلی ساده شروع کردیم و یادم هست که وقتی برای خرید عروسی می رفتیم، چون پدرم اخلاق من را می دانست می گفت: نکند که بگویی من هیچ چیزی نمی خواهم، گفتم نه ولی رعایت رضا را بکنید.

آقا رضا مدتی در کار فیلمبرداری بودند و بعد می بینند که خلق و خویشان با صدابرداری بیشتر هماهنگ است، فیلمبرداری را کنار می گذارند، خیلی سریع و به صورت حرفه ای کار صدابرداری را در پیش می گیرند.

بنده آن زمان به هیچ چیز جز رضا و زندگیمان فکر نمی کردم، ما در عالم خودمان بودیم و به حاشیه ها توجه نداشتیم، هیچ کداممان. البته یک مورد بود و آن هم اینکه من خیلی دوست داشتم درسم را ادامه دهم، گفتم می خواهم درسم را بخوانم؛ اما قبول نکردند، دلیلش را هم نمی دانم و یک ناراحتی بینمان ایجاد شد و فکر می کنم تنها موردی بود که این رخ داد و ما از هم ناراحت شدیم.

منزل مادرشان نزدیک به ما بود، ایشان هم با همسرم دعوا کردند که چرا نمی گذاری درسش را ادامه دهد، نمی دانم به خاطر این بود که من باردار بودم یا اینکه خودشان نبودند.

زیرزمینی به وسعت یک قصر

ما در تهران ساکن بودیم. نزدیک محله تهران نو که هم خانواده خودم و هم خانواده رضا بودند، در یک زیرزمین که با اینکه چند پله می خورد و پایین بود؛ اما خیلی زیبا بود، پسر صاحبخانه از خارج از کشور آمده بود و برای اینکه خودش در آن زندگی کند، به سبک خودش آنجا را تزیین کرده بود؛ یعنی دیوارها را کامل چوب کار کرده بود، خودمان هم زیرپله را آشپزخانه کرده بودیم. یک اتاق خواب و یک حمام هم داشت و این قدر اینجا برایم قشنگ بود که فکر می کردم قصر و یک خانه خیلی بزرگ است. هنوز هم آن خانه برایم زیباست چون لحظات قشنگی را در آنجا داشتیم.

هنوز هم رضا را حس می کنم

حالا هم همسرم رضا را حس می کنم، شوخ بود و خیلی خنده رو، الان هم که دارم اینها را تعریف می کنم فکر می کنم دارد می بیند و می خندد.

یک موتور داشت، با همان می رفتیم خانه خواهرم، پدرشوهرم که فهمید خیلی ناراحت شد، گفت این زن را با موتور می بری و نمی گویی اتفاقی می افتد، ما به هم نگاه می کردیم و یواشکی می خندیدیم، هر دویمان یک شیطنت های خاصی داشتیم؛ ولی جلوی دیگران بروز نمی دادیم، چون عصبانی می شدند. خودش می گفت اذیت نمی شوی، می گفتم نه من خیلی موتور را دوست دارم، حتی اگر هم او نمی خواست من را سوار کند، خودم می گفتم سوارم کن. می گفت اتفاقی نمی افتد؟ می گفتم نه چیزی نمی شود؛ اما به دیگران نگو که من گفتم.

بیشتر اوقات نبود و در ماموریت بود، شاید اگر جمع بزنیم بعد از ازدواج یک ماه هم تهران نبود، فقط خسته شده بودم، گفتم من هر جا می روم باید با خودم بار ببرم، نمی گذاشت خانه بمانم و من هم از این ناراحت بودم، گفتم چرا نمی گذاری من در خانه بمانم می گفت باردار هستی و اصلا نمی شود در خانه بمانی، یا برو خانه مادرت یا خانه مادرم، بالاخره من را یک جایی می فرستاد، من هم همیشه ساک به دست بودم، خودش هم من را می برد می گذاشت و برمی گشت.

اوایل اصلا نمی دانستم کجا می رود، بیشترا مناطق جنگی می رفت و وقتی که می آمد هم با عجله می رفت، وقتی هم که بود می رفت جهاد برای انجام کارهایشان، می رفت پیش گروه روایت فتح، من هم شهید آوینی را دیده بودم، یکی دو بار هم منزلشان رفته بودیم، شهید آوینی خیلی متواضع بودند و واقعا برای من یک شخصیت برجسته و بزرگی بودند.

می گفت می خواهم

لشکر امام زمان (عج) راه بیندازم

منزل ما نزدیک منزل خواهرم بود و خیلی آنجا می رفتیم او هم چهار بچه داشت، وقتی هم می رفتیم این بچه ها می دویدند جلوی در و می گفتند آقا رضا ما را سوار موتور کن، او هم به ترتیب اینها را سوار می کرد و می گرداند. می گفت من می خواهم لشکر امام زمان (عج) راه بیندازم، هر جا هم می رفتیم بچه ها در بغل او بودند، با بچه ها عشق می کرد.

یکی از دفعاتی که همسرم رفت جبهه من خوابی دیدم، از طرفی هم از او خبر نداشتم، زنگ زدم منزل مادرشوهرم و گفتم از رضا خبر دارید، نگفتم که خواب دیدم، گفتم دلم شور می زند، فردایش رضا آمد خانه، گفتم من خوابی دیده ام، خندید و گفت چه خوابی؟ خواب را برایش گفتم، گفتم نکند اتفاقی بیفتد، خندید و گفت نه بابا! بادمجان بم آفت ندارد، گفت اتفاقا می خواستم بیایم از تو حلالیت بگیرم، گفتم اتفاقا من هم می خواستم بیایی و اگر قرار است اتفاقی بیفتد من هم از تو حلالیت بگیرم.

گویا در آخرین دیدار داشت وصیت می کرد

این قضیه هم زمان شد با اسباب کشی ما، او هم می خواست برود عملیات، گفت اثاث را می بریم منزل خودمان، آنجا هم روبه روی خانه مادرم بود، من می روم تو هم به اثاث ها دست نزن، وسایل را گذاشتیم، من را هم برد خانه مادرم، روزی که می خواست برود 19 دی بود، جلوی در گفت اگر من تا پنج شنبه نیامدم فلان کار را بکن، مثلا با فلانی تماس بگیر یا فلان چک را به صاحبش بده. گفتم مثلا داری وصیت می کنی، گفت نه همین جوری دارم می گویم، رفت و دقیقا به خاطر دارم که موتور که تا آخر کوچه می رفت، چند بار برگشت و عقب را نگاه کرد.

دقیقا روز سه شنبه در خانه مادرم بودم که شوهر خواهرم گفت بیا که دارند آقا رضا را در تلویزیون نشان می دهند، فیلمی گرفته بودند و آن را نشان می دادند، سریع آمدم و او را نگاه کردم؛ اما مطمئن نبودم که دیگر او را می بینم یا نه، چند دقیقه ای نشستم و خیلی عمیق نگاهش کردم...

باورم نمی شد برای همیشه رفته

بعد از چند روز برادرم آمد و گفت لباس هایت را بپوش برویم خانه آقای مرادی نسب که آقا رضا زخمی شده، گفتم شهید شده؟ گریه کرد.... لباس هایم را پوشیدم؛ ولی اصلا نمی توانستم باور کنم، وارد کوچه هم شدم، عکس هایش را هم دیدم، چون گویا شب قبل خبر آورده بودند؛ ولی به من نگفته بودند، عکس هایش را هم دیدیم؛ اما هیچ عکس العملی نشان ندادم، مادرشوهرم و دیگران گریه می کردند؛ ولی من نمی توانستم باور کنم و تنها نگاهشان می کردم.

تا آن لحظه ای که رضا را به مسجد آوردند و صورتش را بوسیدم هیچ چیزی نمی گفتم، آنجا صورتش را برگرداندم، جای گلوله در صورتش بود، بوسیدمش، دستم را روی سرش گذاشتم و گفتم بی معرفت تنها رفتی....

وقتی سوار ماشین شدم صحنه خوابم را دیدم، دقیقا همان بود، ماشینی که رضا را می برد و ماشین هایی که پشت هم بودند ماشینی که گل مشکی زده بود... همانجا گفتم خوابم همین بود

بدترین لحظه عمرم

زهرا اردیبهشت 66، سه ماه بعد از پدرش به دنیا آمد. بدترین لحظه عمرم همان زمانی بود که رفتم بیمارستان، پدرشوهرم همراه من آمد، او رفت کاری انجام دهد؛ اما چون یک دفعه این رخ داد کسی نمی دانست، پدرشوهرم هم رفت که کاری انجام دهد، هیچ کس همراهم نبود، نه مادرم، نه مادرشوهرم. رفتم داخل، خودم تنها بودم، کارها را انجام دادم، بعد مادرم و دیگران آمدند بالای سرم، گویا در حال درد کشیدن سه بار اسم رضا را آورده بودم و از هوش رفته بودم، پرستار به مادرم گفته بود که رضا کیست که این قدر او را صدا می زند، مادرم گفته بود شوهرش است.

در بیمارستان، داخل اتاق و در کنار من یک تازه عروس بود، فردا صبحش همه خانواده اش بودند، همسرش بود... خیلی دلم گرفت، چون برای یک زن موقع زایمانش بهترین شخصی که می تواند در کنارش باشد همسرش است. گذشت ولی هیچ وقت آن صحنه را فراموش نمی کنم.

همسرم همیشه به ما سر می زند

بنده خیلی خواب می دیدم که رضا می آید و به ما سر می زند. یک بار آن اوایل که شهید شده بود خانه خاله اش بودیم، همه فامیلشان هم بودند، من آنها را خیلی دوست دارم، خیلی گرم هستند. آن روز من کنار ستونی نشسته بودم که یاد رضا افتادم، گفتم وقتی فامیل به این خوبی داری ای کاش خودت هم بودی، الان همه هستند، خودت نیستی، دیگر بغضم گرفت... شب خواب دیدم که می گوید چرا فکر می کنی من کنارت نیستم، گفتم نیستی، گفت مگر فلان جا، خانه فلانی نبودی، اسم خاله اش را هم گفت، گفتم چرا؟! گفت مگر کنار ستون نبودی؟ گفتم چرا؟ گفت من این طرف کنار ستون در کنارت نشسته بودم، من همه جا کنارت هستم، این را بدان.

اگر بیاید می گویم خیلی دلم برایش تنگ شده و منتظرم ببینم کِی می خواهد بروم پیش او.

آخرین باری که من به او گفتم که هنوز وقتش نشده که بیایم پیشت، قسمت شد و رفتم شلمچه محل شهادتش....

هنور هم برای دیدنش قلبم به شدت می زند

یک چیزی همیشه با من هست، روزهای اولی که با او ازدواج کردم تپش قلب داشتم، هیجان داشتم، حتی اگر اصفهان بودم و از ماموریت می آمد، در طول سه طبقه ای که از خانه خواهرم می رفتم پایین قلبم به شدت می زد تا به او برسم، الان هم در بهشت زهرا وقتی از ماشین پیاده می شوم به سمت قطعه که می روم ضربان قلبم شدیدتر می شود، روز آخر هم که آمدیم جزیره و قرار شد با بنیاد بروم، سوار ماشین که شدم و ماشین حرکت کرد ضربان قلبم شدید شد و از تپش قلبم متوجه شدم که رضا آنجاست، آنقدر ضربان قلبم شدید بود که موقع حرف زدن کلماتم قطع می شد، شخصی که کنارم بود گفت استرس داری؟ گفتم نه این هیجان است، این هیجان را همیشه قبل از رسیدن به رضا دارم.

منبع : کیهان

بازگشت به صفحه رسانه ها

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت را از ما بخواهید.

نماشو: نماشو، طراحی سایت، سئو، چاپ و طراحی گرافیکی را به ما بسپارید.

منبع: خبرگزاری تسنیم
انتشار: 15 مرداد 1400 بروزرسانی: 15 مرداد 1400 گردآورنده: yazdblog.ir شناسه مطلب: 1812

به "همسنگر شهید آوینی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "همسنگر شهید آوینی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید